Ο Νταβιντού ανεβαίνει για πρώτη φορά στο ρινγκ στα εννιά του. Έχοντας μεγαλώσει χωρίς πατέρα -ο Παλαντίνο, καταπληκτικός πυγμάχος, πέθανε λίγο πριν από τη γέννησή του- σ’ ένα Παλέρμο βρόμικο, βίαιο και φωτεινό, υπό την προστασία του γιγάντιου θείου Ουμπερτίνο και του αινιγματικού παππού Ροζάριο, μας αφηγείται πενήντα χρόνια ιστορίας, από το 1942 ως το 1992, συνοδευόμενος από ένα πλήθος αξιομνημόνευτων ηρώων: τον σύντροφό του στο παιχνίδι Τζερρούζο, τον δάσκαλο του μποξ Φράνκο, τη διακριτική και ευγενική μητέρα του, τον υπολοχαγό Ντ’ Άρπα, τη σοφή γιαγιά Προβιντέντσα, τον κουμπάρο Ραντάτσο, τη Νίνα με το «στόμα στο χρώμα του μούρου» και πολλούς άλλους.
Οι ιστορίες τους, κωμικές μαζί και τραγικές, γλιστρούν η μια μέσα στις πτυχές της άλλης, συνθέτοντας το πορτρέτο μιας οικογένειας, μιας πόλης, ενός κόσμου σε αέναη μάχη, γεμάτου γοητεία και θηριωδία.


"Το σώμα έχει τη δική του ευφυΐα. Είναι χαρτί πάνω στο οποίο γράφεις".
"Ναιιιι, καλά".
"Τα πάντα γραφή είναι".
"Τα πάντα";
"Ναι".
"Ακόμα και τα ζυμαρικά με σαρδέλες";
"Ναι".
"Και οι γοφοί των γυναικών";
"Ναι".
"Και οι βόμβες στην πόλη";
"Ναι".
"Και τι γράφουν αυτές οι λέξεις από μπουνιές και προσποιήσεις";
"Την ιστορία της οικογένειάς μου".